دهم  ربيع الاول سالگرد ازدواج حضرت محمد (ص) با حضرت خديجه كبرى(س) مبارك باد.

            آسمان مي خندد اين اتفاق زيبا را و زمين كل مي كشد اين پيوند آسماني را.

چه طرب انگيز است آفتاب امروز مكه! چه روح فزاست هلهله ممتد نخلستان هاي عرب!

چشم هاي ملايك، با لهجه اي باراني شادباش مي گويد اين وصلت خوش آيند را.

امروز روز ازدواج ملكه حجاز است؛

اما نه با شاهزادگان يمني و نه با تاجران مكي؛ با كسي كه پادشاه بي تاج و تخت زمين و آسمان است.

با كسي كه تمام كائنات، بهانه خلقت اوست و آفتاب، به طمع ديدار او هر روز طلوع مي كند، با كسي كه خداوند او را «رَحْمَةً لِلْعالَمينَ» ناميد.

خديجه، به خانه اي مي آيد كه زينتي جز حضور هميشگي ملايك ندارد؛ خانه اي كه جز صداي محمد، هيچ موسيقي دل نشيني را نمي شناسد، خانه اي كه افق هاي روشن آسمان، چشم به آستان بي آلايش آن دوخته اند.

خديجه، جان پيامبر مي شود.
تمام ثروت خود را در محمد خلاصه مي كند.

و خديجه به خانه محمد صلي الله عليه و آله مي آيد تا مرهم زخم هاي فرداي محمد صلي الله عليه و آله شود.

                                                  عطر عشق، هواي مشتاق مكه را پر كرده است.

ديوارهاي مكه خبري شگفت را فهميده اند. كوه ها ايستاده اند تا عشقي ماندگار را براي اولين بار، در حجاز به تماشا بنشينند.

تمام لب ها زمزمه مي كنند شادي كلبه اي را كه از چراغ محبت محمد صلي الله عليه و آله و خديجه عليهاالسلام روشن خواهد شد؛ اما عشق، به خوش يمني اين پيوند ايمان دارد.

زمين به مباركي اش يقين دارد.
اصلاً اين تولد بهاري، بر ايماني ابدي شكل گرفته است.

اين دو عاشقانه آمده اند تا مهرباني هايشان را نذر روزهاي بي مهر حجاز كنند و عشق را با كيسه هاي شبانه نان، ميان مردم تقسيم كنند. تا خدا را به تماشاي اين همه بيناي نابينا بگذارند، تا دهان گورهاي دختران زنده به گور را براي هميشه ببندند.

با نام عشق آمدند تا تكيه گاه هم باشند؛ تا با هم به دوش بكشند سنگيني روزهاي طاقت فرساي نيامده را.

آمده اند تا يكي شوند و يك صدا تا يگانگي خداوند را منتشر كنند در هواي داغ حجاز، تا بادهاي گرم و نفس گير، باديه به باديه و خيمه به خيمه بوي خداوند را از سينه قبيله هاي چادرنشين بگذرانند.

عاشق هم شدند تا ترانه ها و شعرهاي عاشقانه عرب، كلمه به كلمه و مصرع به مصرع و بيت به بيت و قصيده به قصيده بوي حقيقت عشق را زندگي كنند و دست در دست هم دادند تا ارزش زن، بالا برود و قد بكشد؛

حتي بلندتر از شمشيرهاي آخته اي كه هميشه تشنه بوي خون بودند. دست در دست هم آمدند تا خنكاي زندگي را به روزهاي گرمازده حجاز بچشانند؛ روزهايي كه سال ها بود بوي عشق و مهرباني و زندگاني را فراموش كرده بود.

اين پيوند آسماني بردوستداران حضرت محمد صلي الله عليه و آله  و اهل بيت ايشان تبريك و تهنيت باد.