روزی حضرت موسی (ع) رو به درگاه خداوند درخواست نمود:

«بارالها! می خواهم بدترين بنده ات را ببينم.»

ندا آمد:

«صبح زود به درب ورودی شهر برو. اولين كسی كه از شهر خارج شد او بدترين بنده من است.»

حضرت موسي (ع) اول صبح روز بعد به درب ورودی شهر رفت.

پدری با فرزندش اولين نفری بودند كه از درب شهر خارج شدند.

حضرت موسی (ع) پيش خود گفت:

«بدبخت خبر ندارد بدترين خلق خداست!»

حضرت موسی (ع) پس از بازگشت رو به درگاه خداوند نمود و ضمن سپاس از اجابت خواسته اش ،

عرضه داشت كه:

«بارالها! حال می خواهم بهترين بنده ات را ببينم.»

ندا آمد:

«آخر شب به درب ورودی شهر برو. آخرين نفری كه وارد شهر شود او بهترين بنده من است.»

هنگامی كه شب شد حضرت موسی (ع) به درب ورودی شهر رفت.

با تعجب ديد كه آخرين نفری كه از درب شهر وارد گرديد همان پدر با فرزندش می باشد.

حضرت موسی (ع) رو به درگاه خداوند با تعجب و درماندگی عرضه داشت:

«بارالها! چگونه ممكن است كه بدترين و بهترين بنده ات يك نفر باشد؟»

ندا آمد:

يا موسی! اين بنده صبح كه می خواست با فرزندش از درب ورودي شهر خارج شود بدترين بنده من بود.

اما...»

اما هنگامی كه نگاه فرزندش به كوه های عظيم افتاد از پدرش پرسيد:

«بابا! بزرگتر از اين كوه ها چيست؟»

پدر گفت:

«زمين»

فرزند پرسيد:

«بابا! بزرگتر از زمين چيست؟»

پدر جواب داد:

«آسمان ها»

فرزند پرسيد:

«بابا! بزرگتر از آسمان ها چيست؟»

پدر در حالی كه به فرزندش نگاه می كرد، اشك از ديدگانش جاری شد و گفت:

«فرزندم! گناهان پدرت است كه از آسمان ها نيز بزرگتر است...»

فرزند پرسيد:

«بابا! بزرگتر از گناهان تو چيست؟»

پدر كه ديگر طاقتش تمام شده بود نتوانست ديدگان ابر آلود خويش را كنترل نمايد. به ناگاه بغضش تركيد و گفت:

«بخشندگی خدای بزرگ از تمام هر چه هست بزرگتر و عظيمتر است...»

*******************************************************************

.
السلام ای آفتاب پشت ابر
السلام ای اوج قله، کوه صبر
السلام ای فخر آدم در زمین
یادگار حضرت روح الامین

صبحدم پیک مسیحا دم جانان آمد

گفت برخیز که آرام دل و جان آمد
سحر از پرده نشینان حریم خلوت

نغمه برخاست که شاهنشه خوبان آمد

بیا موعود هنگام قیام است
جهان مجروح یک جو التیام است
زمان لبریز شوق و انتظار است
زمین بر رجعتت امّیدوار است
بیا امشب شب قدر است ما را
علمدار تو در صدر است ما را

مژده که میلاد منجى بشر آمد

فُلک هدى را، دلیل و راهبر آمد
مژده! که آمد خدیو عالم امکان 

 حجّت برحق، امام منتظر آمد

دوستان هنگام بینایى شده
طلعت مهدى تماشایى شده
این امید هر نبى و هر ولى‏است
پاى تا سر، هم محمد، هم على است
این پسر چشم و چراغ فاطمه است
این گل امید باغ فاطمه است

سحرگاهان نسیمى عیسوى دم
مشام خاکیان را کرد خرّم
گلى در ماه شعبان زاد نرگس
که شعبان شد ز میلادش معظّم

اى دل! بشارت مى ‏دهم،خوش روزگارى مى ‏رسد
یا درد و غم طى مى ‏شود، یا شهریارى مى‏ رسد
گر کارگردان جهان، باشد خداى مهربان
این کشتى طوفان زده، هم بر کنارى مى ‏رسد

a

اسیرم من به عشق سرو بالایی

بتی،زیبا رخی،ماهی، دلارایی

کمند انداز ماهر پیشه گیسویی

خدائی جلوه ای،بی مثل و همتایی

به ابروی کمانی برده تاب از دل

به گیسو صید جانها کرده هر جایی

ز بس یارب پریشان کرده او مارا

دل از کف داده ام من ، بی تمنایی

غبار پای او را بوسه ها دادم

پی اش هر سو روانم چون زلیخایی

ز حالم آگهی دارد، خدا داند؟

نیامد تا بپرسد از چه تنهایی؟

میان من ، و تو، جز من حجابی کو؟

چو کورم من چه حاصل گر تو پیدایی؟

فراقت آتشی بر جان مشتاقان

وصالت مرهمی بر زخم شیدایی

چه میگردد اگر پیراهنت آید

کجایی ای که همچون یوسف مایی؟

دل من بیش از این طاقت نمی داند

هوایت کرده ام، این جمعه می آیی؟