اول ازدواج، همه کوتاه می آیند،اغماض می کنند، از یاد می برند، می بخشند و زود آشتی می کنند، امّا بعداز چندی، هیچ کدام کوتاه نمی آیند، اغماض نمی کنند، از یاد نمی برند و نمی بخشند. همه چیز از زیر ذره بین رد می شود، زود می رنجند و می رنجانند. بعد هم می گویند:

چرا من برای آشتی پیش قدم بشوم؟

متأسفانه این روند به مرحله ای می رسد که دو طرف، نتیجه می گیرند، حرف زدن ثمره ای ندارد.

یکی می گوید: چه فایده، وقتم را صرف حرف زدن با او بکنم! او اصلاً به حرفم گوش نمی دهد، تا حالا چندبار امتحان کرده باشم خوب باشد؟

دیگری می گوید: همسرم فقط به خواسته های خودش فکر می کند، خودخواه هست و اصلا فرصت حرف زدن به من را نمی دهد.
وقتی کار به این جا کشیده می شود، همسران، دور گفتگوی مستقیم را خط می کشند، در حالی که زندگی مشترک، هم چنان ادامه دارد.

آن ها ناگزیر برای شناخت طرف مقابل و خواسته های او به حدس و گُمان متوسل می شوند.

مشخص است که این شناخت نمی تواند درونی و عمیق باشد، رنجش ها هم مزید برعلت می شود و کار را به گوشه و کنایه می کشاند.

 به این ترتیب، روز به روز رابطه وخیم تر می شود.

زنی که رنجیده، تلاش می کند حقانیتش را ثابت بکند.

 او معتقدست که رفتاری غیر منصفانه و دور از عدالت با او شده، و مرد رنجیده خاطر هم به تدریج زمام روان خودش را از دست می دهد.

 اگر آن ها گامی برای رفع رنجش برندارند مدام بر میزان آن افزوده می شود و کار به قهر کشیده می شود.

در تمامی این مراحل، هم صحبت شدن می توانست درهای آشتی را باز کند.

گاه خجالت باعث می شود برای رفع دلخوری قدم پیش نگذاریم و منتظر اقدام طرف مقابل بشویم.

گاه از واقعیت فرار می کنیم و مشکل را رها می کنیم و می گوییم: دیگر حوصله اش را ندارم.

گاهی هم به طور حیرت آوری برای این که خودمان را تایید کنیم، مایلیم همسرمان شبیه خودمان بشود، در حالی که معلوم نیست مثل ما شدن درست باشد.

به علاوه،از کجا معلوم هست که همه چیز تغییر بکند و شرایط زندگی مان بهتر بشود.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: